เทพเจ้ากับลูกเต๋าพันล้าน

ผมจำได้ถึงวินาทีแรกที่ GameDev Chicago—ยืนอยู่หน้าบูธเรืองแสง มองผู้เล่นวางเดิมบนลูกเต๋าเหมือนกำลังเรียกเทพเจ้า ผมไม่ได้ออกแบบมาเพื่อหาเงิน ผมออกแบบเพราะจังหวะของการออกแต้มหกมือรู้สึกเหมือนบทเพลงที่ซีอุสร้อยเรียง เราเรียกมันว่า ‘Everyone’s Dice’—ไม่ใช่เพราะมันเป็นที่นิยม แต่เพราะทุกตัวเลขพาหนักทางเทพนิยาย RNG ไม่ใช่ความสุ่ง—it’s พจนารามศักดอลระ ผู้เล่นไม่ตามหาแจ็คพอต—they ตามหาเสียงสะท้อนของกลางคืนบนภูเขาโอลิมปัส ผมเคยเห็นผู้เล่นใหม่วาง $10 เรื่อง ‘Big or Small’ เหมือนกำลังปรับพิณของอะพอลโล: เยือกนิ่ง มั่นคง และรอบคอบ และผู้เล่นเก่า?พวกเขาลงทุกกับชุดสามหกมือ—รอคอยช่วงเวลาเมื่อลูกเต๋าร้องคำรามเป็นทอง ไม่มีตรรกะคาสิโนตรงนี้ ไม่มีกลไตรกรรมเทียม—แค่ความน่าจะเป็นบริสุทธ์ในหินอ่อนและสายฟ้า—a อุปราคาร์ดิจิตอลที่ความเสี่ยงวัดด้วยเดซิเบลแห่งความประหลาดใจ มิใช่เหรียญ 我和ฉันสร้าง ‘Olympus Dice War’ เป็นภารกิจเชิงโต้ตอบ: เสร้างสามลำดับเฉพาะเพื่อปลดปล่อยโบนัสศักดา—ไม่ใช่องค์ประกอบ loot box—พ仪式 เมื่อผู้เล่นถามว่าทำไมพวกเขาถึงแพ้? ผมบอกพวกเขาว่า: พัก เดินออกไป มองขึ้นไปบนฟากฟ้า สตาร์ไม่มีการโกห—you เพียงแค่มองให้นานพอแล้ว นี่ไม่ใช่วายบำบัด การพนัน มันคือศิลปะลำดับเก้า—and หากคิดว่ามันสุ่ง คุณยังไม่ได้ยินเสียงจากเทพเจ้า