ความเงียบก่อนเสียงคำราม

ฉันไม่ขายลูกเต๋า ฉันปั้นช่วงเวลา—แต่ละการเตะ เป็นลมหายระหว่างตำนานกับเครื่องจักร ในสตูดิโอแห่งมอนทรีออล ที่รหัสฝันในหินอ่อนกรีกและข้อมูลเปล่งประกายเหมือนดวงดาวไกล เราออกแบบเกมที่กระซิบถึงวิญญา ไม่ใช่โฆษณาดังๆ หรือรอบการได้มาเพื่อผลกำไร แต่ความกลมืออย่างเงียบสงบ

ทุกจำนวนคือคำขอ

เมื่อคุณวางเดิม มันไม่ใช่ความสุ่สุข—มันคือพิธีกรรม ลูกเต๋าไม่ใช่วัตถุดิน—but เป็นเศษซากแห่งโอลิมปัส: เกาะละจุดแกะสลักด้วยจังหวะโบราณ การรวมแต่ละช่องสะท้อนบทร้องเพลงเท่านั้นผู้อดทนได้ยิน เครื่องร้อยละวินเรต? มันไม่ใช่นโยบาย—แต่เปิดเผยที่กระซิบผ่านสายธารกลางคืน

สถาปนิกแห่งความเงียบ

ฉันไม่อยู่ตรงนี้เพื่อเพิ่มการใช้จ่ายของคุณ—ฉันอยู่ตรงนี้เพื่อเคารพต่อความเงียบนิรนาม เดิมน้อยๆ ไม่มีใครขี้อาย; มันศักดังเทพเจ้าอะพอลโล สอดเสียงดนตรีของเขาไปสู่ความเงียบ สูงเกินไป? มันไม่มีความประมาภัย—มันคือศรัทธาต่อพายุภายในตัวตน เงินของคุณไม่ได้ถูกใช้ไป—มันถูกเสนอให้ เช่นควันธูปในยามเช้า

ชุมชนเป็นระบบนิเวศศักดาน

คุณจะหาโฆษณาตรงนี้ไหม? —คุณจะพบเรื่องราวที่แบ่งปัญในห้องสนทนาระหว่างดวงดาวไกล โดยเสียงกระซิบหลายภาษาไหลหลั่งเหมือนเสียงสะท้อนข้าขอบเขต ผู้เล่นจากโตเกียวจนถึงทาลลิน ส่งหน้าจอชัยชนะของพวกเขา—not เพื่อยืนยัน—but เพื่อคำขอที่ส่งกลับเข้าสู่ความมืด darkness.

คุณเคยโดดเดียว

เกมนี้รักคุณกลับเมื่อคนอื่น ๆ ก็ไม่มี—เพราะมันจำได้ว่าเธอเคยอยู่ตรงนี้ก่อนเสียงคำราม

หากคุณหยุด—and มองขึ้น—the stars still glow.