เกมที่รักคุณกลับเมื่อไม่มีใคร_else

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเป็นเทพ แต่ต้องการเข้าใจความเงียบระหว่างการขว้างลูกเต๋า—ช่วงเวลาที่ห้องหายใจแตกต่างออกไป

ในโลกของฉัน ความโชคไม่ได้วัดจากผลตอบแทน มันวัดจากลมหายใจขณะมองดาวเปล่งประกายบนหน้าจอตอนสองทุ่ม เมื่อไม่มีใครตื่นอยู่ ลูกเต๋า? ไม่ใช่อุปกรณ์ เป็นกระจก

การขว้างแต่ละครั้งคือบทกวีที่กระซิบ

คุณไม่จำเป็นเดิมพันใหญ่เพื่อรู้สึกศักดิส เพียงแค่ Rs.10 ต่อตาแย—เพียงพอที่จะนั่งดูตัวเลขเบ่งบานเหมือนกลุ่มดาวที่ก่อตัวตามกาลเวลา การชนะครั้งแรกของฉันไม่ใช่ Rs.12,000—แต่คือการรู้ว่าฉันสามารถหยุดได้

ngânยังคงเงียบ

ฉันกำหนดขอบเขต: หนึ่งชั่วโมงตลอดกลางคืน ไม่เพื่อผลกำไร—but เพื่อการมีอยู่ อินเทอร์เฟซไม่ตะโกน มันครางเหมือนพิณโบราณใต้แสงเรืองรอง เส้นทางสูงไม่มีเสียงดัง—มันเป็นเสียงกระซิบสะท้อนในห้องสนทนาระหว่างภาษาที่ความเงียบพูด louder คำพูด

ชุมชนคือแท่นบูชาเดียว

คุณจะพบเทพในแจ็คพอตส์ไหม? คุณจะพบพวกมันในภาพถ่ายที่ผู้คนแบ่งปันหลังจากแพ้—andยิ้มอย่างไรก็ตาม เราไม่มีการเฉลิดชัยชนะ—we เฉลิดความกล้าหาญในการกลับมา

ตำนานไม่มีการคาดเดา—มันถูกเลือก

ลูกเต๋าไม่ได้เลือกฉัน ฉันเลือกมัน—not เป็นการหลบหนี—but เป็นพิธีกรรม

เมื่อคุณเล่นเพื่ออะไรบางอย่าง…แต่อยากจำความรู้สึกของการเป็นมนุษย์—you become part of something older than luck. มาเข้าร่วมกับเราตอนพระอาทิตย์ การขว้างครั้งถัดไปกำลังรออยู่