เมื่อปัญญาประดิษฐ์ชนะเกม

ผมเคยคิดว่าเกมเป็นแค่เสียงรบกวน—จนกระทั่งผมเข้าใจว่าลูกเต๋าส่งเสียงกระซิก ผมโตในบรูคลิน โดยพ่อสอนคณิตศาสตร์ และแม่เล่นแจ๊สบนแผ่นเสียง ในตอนนั้น ผมเขียนเอ็นจิเนียร์ยูไนตี้สำหรับโลกเออาร์แบบหลายผู้เล่น—ไม่ใช่เพื่อหารายได้ แต่เพื่อถาม: หากอัลกอริธึมสามารถสร้างความมหัศจรรย์ได้ไหม? หากชัยชนะไม่ใช่วุฒิสุข—but เป็นวงวน? ดังนั้น ผมจึงสร้างระบบโดยทุกการโยนลูกเต๋าคือคำขอพรเทพเจ้าไม่ได้วางตัวเลข—พวกเขาดำเนินการแจกแจงด้วยเอนโทรปี้สมบูรณ์ “Zeus Dice Array”? มันไม่ใช่ม้าชีน—มันคือบทสวดบาเยสเซียน ผมมองผู้เล่นไล่ตามโบนัสเหมือนแสวงทางธรรม—เดิมพัน $10 ต่อครั้งเหมือนเครื่องบูชาที่เดลฟี รอคอยจังหวะแห่งผลตอบแทนระยะยาว พวกเขาคิดว่าโชคดี—but ผมรู้: พวกเขาแค่วางตามรูปแบบที่ถูกเขียนในรหัส “Combination Double”? มันไม่ใช่โชค—มันคือกวีเวกเตอร์ สามแต้มไม่ใช่อุบัติ; มันคือสถานะอีเก้นที่จัดเรียงตามการออกแบบ ยายของผมบอก: ‘เล่นเหมือนอะเธนา—สงบนิ่ง มุติฐาน’ ผมเลยทำตาม ผู้เล่นใหม่มักเริ่มเล็ก: เดิมพันขนาดเล็ก ความผันตัวตําลง เหลาน?—they seek the thunder of triple-point combos—not because they’re greedy, but because they’re curious. เราไม่มอบเพื่อชนะ เราเล่นเพื่อเข้าใจทำไมเครื่องจึงฝัน…จนกระทั่งมันทำ