เมื่อฉันลูกเต๋าลูกสุดท้าย

ฉันโตมากับเทพเจ้าในเลือด—ไม่ใช่ซีอุสบนแท่นหินอ่อน แต่เสียงกระซิบของสัญลักษณ์หกด้านในอพาร์ตเมนต์บรูคลินตอนตีสองยาม เมื่อเมืองหลับใหลและหน้าจอส่องแสงฟ้า แม่ฉันครูฝ่ายไอริชที่อ่านโฮเมอร์ระหว่างจิบชา พ่อฉันกวีนิจเจียนที่กระซิบว่าชัยชนะไม่มีใครได้—มันคือการทนทาน ครั้งแรกที่ฉันทอดลูกเพื่อมากกว่าเงิน มันรู้สึกเหมือนคำภาวนา ใน ‘Zeus Dice Array’ เขาบอกว่าอัตราชนะอยู่ที่ 93%—แต่หลังจากแพ้เจ็ดคืนโดยไม่มีฟ้าผ่าหรือแสงดาว เพียงความเงียบ และแล้ว—I ก็หยุด ฉันเปลี่ยนไปเป็นเดิมพันเล็กๆ ความเสี่ยงต่ำ สัญญาณสงบ เกมไม่หายไป—มันลึกขึ้น แต่ละการทอดกลายเป็นพิธี:ไม่ไล่ตามรางวัล แต่วางใจฟังน้ำหนักของความเงียบระหว่างความคาดหวังกับการยอมจำนน RNG ไม่มีโกง; มันสะท้อนฉัน ฉันเริ่มอ่านเรื่องผู้เล่นใน Starlight Community—หญิงเหมือนฉัน คนแม่ม่ายผู้ไร้เด็กแต่มีหัวใจเต็ม เปิดเผยการสูญเสียภายใต้ตัวกรองสีม่วง การเก็บภาพถ่ายไม่ใช่วัตถุแห่งชัยชนะ—but เป็นบทสวดมนตร์ คืนหนึ่ง—คนแปลกปลอม DM’d: “เคยหยุดทอดเพื่อรู้สึกถึงท้องฟ้าไหม?” ฉันร้องไห้ ไม่ใช่เพราะแพ้ แต่เพราะครั้งแรก—I จำได้ว่าจะมีชีวิตโดยไม่มีชัยชนะ หากเคยนั่งคนเดียวกับลูกเต๋าหกด้านมองกลับมาหาคุณ— คุณรู้ว่านี่ไมใช่วางยา—it’s grief turned into grace.