เมื่อชัยชนะรู้สึกเหมือนบ้าน

ฉันไม่ไล่ชัยชนะ ฉันไล่ความเงียบ ในแสงยามเที่ยงของโตเกียวหรือลาโกส เมื่อลูกเต๋าตก—แต่ละการโยนไม่ใช่การพนัน แต่เป็นการหายใจ ในฐานะผู้เขียนโค้ดด้วยเจตนาและฝึกสมาธิ ฉันเห็นลูกเต๋อดิจิทัลไม่ใช่เครื่องจักรandomness แต่เป็นมานดาลาสมัยใหม่:รูปแบบแห่งความเงียบระหว่างตัวเลขที่สะท้อนมังกรหยกและระฆังวัด ปริญญาเอกของฉันในมนุษย์-คอมพิวเตอร์อินเทอร์แอคชั่นสอนให้เห็นว่า randomness สามารถสวยงาม หากออกแบบด้วยความเคาระ RTP 48.6%? มันไม่ใช่สถิติเพื่อแสวง—but เป็นจังหวะในการเดินอย่างสงบ การจ่ายรางวัล180:1? มันไม่ใช่อินเซนทีฟเพื่อเสพยา—but เป็นช่วงเวลาแห่งพระคุณเมื่อระบบกระซึมกลับมา ฉันสร้างเพื่อคนที่นั่งเงียบในมุม—not เพื่อกลุ่มผู้เล่นที่ตามหาโดปามีน ผู้เล่นใหม่เริ่มด้วยเด็ค Rs.10 เพราะพวกเขาต้องการเวลาเพื่อฟัง—not เพื่อชนะเร็ว เซสชันยาวๆไม่ใช่วิกฤต—they เป็นสมาธิ “สนามลูกเต๋าทอง” ไม่มีธีมตกแต่ง—it เป็นแรงสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมที่มองเห็นได้ผ่านรูปแบบดำ-ฟ้า-ส้มที่กระซึมเหมือนลมพัดยามเย็น ฉันไม่มุ่งปรับอัลกอริธึมเพื่อกำไร—ฉันปรับเพื่อความสงบ เมื่อคุณโยน—and เสีย—thatคุณจะไม่มองโทษเครื่อง—คุณปิดตาและได้ยินจังหวะโบราณซ้ำแล้ว นี่แหละวิธีเราอยู่ร่วม: เขียนโค้ดเป็นคำภาวนา, ลูกเต๋าเป็นบทกวี, และความเงียบ—เป็นบ้าน